Okresy niewydolności nerek

Niewydolność nerek to stan chorobowy, w którym nerki nie są w stanie utrzymać równowagi wewnątrzustrojowej oraz usunąć z organizmu szkodliwe produkty przemiany materii.

Choroba może przebiegać pod postacią niewydolności ostrej lub przewlekłej. Ostra niewydolność nerek to stan do którego dochodzi w krótkim czasie i charakteryzuje się szybko narastającymi objawami chorobowymi. Najczęstszymi przyczynami niewydolności nerek jest jej niedostateczne ukrwienie, choroby kłębuszków i miąższu nerki, zatrucia substancjami neurotoksycznymi czy zaburzenia w odpływie moczu. W odróżnienie od ostrej niewydolności nerek, przewlekła niewydolność nerek rozwija się powoli, najczęściej jako następstwo przebytych chorób nerek, chorób ogólnoustrojowych (nadciśnienie tętnicze, cukrzyca), zatruć, czy długotrwającej kamicy nerkowej.

Oznaczenie stężenia we krwi kreatyniny i mocznika jest podstawowym badaniem dla oceny wydolności nerek. . Kreatynina będąca produktem przemiany zachodzących w mięśniach jest związkiem całkowicie usuwanym przez nerki do moczu. W sytuacji niewydolności nerek wzrasta jej stężenie i jednocześnie obniżeniu ulega tzw. klirens kreatyniny (GFR), który jest głównym parametrem świadczącym o stopniu niewydolności.
W zależności od stopnia zaawansowania przewlekłą niewydolność wyróżnia się 4 okresy charakteryzujące się różnymi objawami klinicznymi:

• Pierwszy okres utajonej przewlekłej niewydolności nerek charakteryzuje się spadkiem filtracji kłębuszkowej (tzw. kliransu nerkowego) do 50-60 ml na minutę. Większość pacjentów nie wymaga również leczenia farmakologicznego.
• Drugi okres wyrównanej niewydolności nerek charakteryzuje się spadkiem filtracji kłębkowej od 30 do 50 ml/ min.
• Trzeci okres niewyrównanej niewydolności nerek charakteryzuje się spadkiem filtracji kłębkowej od 30 do 5 ml na minutę.
• Czwarty okres schyłkowej przewlekłej niewydolności nerek charakteryzuje się spadkiem filtracji kłębkowej do 5 ml/min.