Objawy menopauzy

Spis treści

1. Objawy naczynioruchowe
2. Objawy sfery psychicznej
3. Układ moczowo-płciowy
4. Skóra
5. Gruczoły piersiowe

Objawy przekwitania związane z postępującym spadkiem produkcji hormonów jajnikowych, głównie estrogenów mogą pojawić się na parę lat przed ostatnią miesiączką i zwykle utrzymują się przez kilka, a nawet kilkanaście lat po niej. Dolegliwości te mogą być wynikiem innych chorób organicznych, zaburzeń elektrolitowych, nerwic, dlatego przy rozpoznawaniu należy dążyć do poszukiwania i wykluczenia innych przyczyn ich wystąpienia. Najbardziej typowymi objawami zespołu klimakterycznego są: 

Objawy naczynioruchowe

Niedobór estrogenów, występujący w okresie menopauzy, powoduje fizjologiczne zmiany w organizmie kobiety i jest związany z pojawieniem się objawów naczynioruchowych. Jednymi z pierwszych objawów niedoboru estrogenów są uderzenia gorąca, rozprzestrzeniające się od twarzy, wzdłuż szyi i klatki piersiowej na resztę ciała. W ciężkich przypadkach uderzenia gorąca występują co pół godziny, z reguły jednak zdarzają się dwa, trzy razy na dzień. Towarzyszą im nagłe dreszcze oraz zlewne poty, szczególnie często występujące w nocy. Czasami są tak nasilone, że zmuszają do kilkakrotnej zmiany bielizny.

Objawy te są najczęstszymi przyczynami, które sprawiają, że kobieta zgłasza się do lekarza. Objawy naczynioruchowe mogą występować w okresie okołomenopauzalnym i mogą utrzymywać się do 5-10 lat po menopauzie. Największą częstość występowania dolegliwości naczynioruchowych notuje się w późnym okresie okołomenopauzalnym i zaraz po menopauzie. U wielu kobiet ciężkie objawy menopauzy mogą wpływać na samopoczucie i jakość życia.

Objawy sfery psychicznej

Często występującymi objawami występującymi w przebiegu klimakterium są dolegliwości takie jak

• zmienność nastroju,
• spadek zainteresowania życiem seksualnym (tzw. spadek libido).
• bezsenność,
• pogorszenie pamięci,
• zmiany w zachowaniu,
• lęki,
• zaburzenia koncentracji uwagi,
• trudności w podejmowaniu decyzji,
• obniżenie napędu do działania,
• drażliwość,
• płaczliwość.

Układ moczowo-płciowy

Suchość pochwy
W wyniku niedoboru estrogenów w okresie menopauzy nabłonek staje się cieńszy i bardziej wrażliwy co objawia się suchością pochwy, która jest główną przyczyną bolesności w czasie stosunków płciowych. Atrofia (zanik) dotyczy też zewnętrznych narządów płciowych.

Nawracające infekcje układu moczowego
Zanik (atrofia) tkanki nabłonkowej układu moczowego może spowodować spadek odporności na infekcje. Spadek poziomu estrogenów obserwowany po menopauzie stwarzają niebezpieczeństwo infekcji układu moczowo-płciowego. Dodatkowo ujście cewki moczowej znajdujące się anatomicznie w pobliżu pochwy, stwarza możliwość przemieszczenia się stamtąd szkodliwych bakterii.

Nietrzymanie moczu
Nietrzymanie moczu stanowi złożony problem. Istnieją różne rodzaje nietrzymania moczu, spowodowane wieloma przyczynami, często natury psychicznej. Wskutek wiotczenia tkanek miednicy i obniżenia się macicy (tzw. wypadanie macicy) może wystąpić nietrzymanie moczu jako wynik ucisku na pęcherz przez ten narząd. Występujący po menopauzie niedobór estrogenów może wpływać również na występowanie nietrzymania moczu u kobiet. Zmiany zanikowe (atrofia) tkanki nabłonkowej w dolnym odcinku układu moczowo-płciowego jest jednym z czynników wpływających na wystąpienie problemów związanych z nietrzymaniem moczu

Skóra

Niedobór estrogenów po menopauzie prowadzi do zmniejszenia syntezy białka, zwanego kolagenem. Powoduje to zmiany w skórze, która staje się bardziej sucha, pomarszczona i wiotka. Przerzedzają się włosy, często występuje hirsutyzm (męskie owłosienie twarzy) wskutek większej ilości androgenów w stosunku do estrogenów.

Gruczoły piersiowe

Niedobór estrogenów po menopauzie prowadzi do zaniku tkanki gruczołowej sutków, ich więzadła wiotczeją w konsekwencji prowadzi do obwisłych piersi.