Historia aromaterapii

Historia od czasów najdawniejszych wskazuje, że ludzie używali olejków eterycznych do wielu różnych celów, wśród których działania terapeutyczne były najważniejsze. Już w tekstach medycznych indyjskiej Ayurwedy opisywano stosowanie pachnących wyciągów w wielu zabiegach, a zapisy z Dalekiego Wschodu świadczą, że destylarnie wytwarzające esencje aromatyczne funkcjonowały już 5000 lat temu. Wzmiankę na temat wonności odnajdujemy także w Nowym Testamencie gdy uboga kobieta wylewa drogocenny olejek na głowę Jezusa narażając się na wielkie oburzenie uczniów.

Olejki eteryczne były wysoko cenione w kulturach antycznych Dalekiego i Środkowego Wschodu (Egipt, Chiny, Indie), Egipcie. Również Grecy i Rzymianie korzystali z esencji zapachowych, które używane były do religijnych obrzędów, a że w czasach antyku ciało ludzkie stanowiło przedmiot kultu, bogaci nie szczędzili środków, by z wykorzystaniem sił Natury stać się zdrowszym, silniejszym, piękniejszym i bardziej zmysłowym. Dostępne na wagę złota wyroby takie jak perfumy czy lecznicze maści dostarczyły posiadaczom nie tylko woni, ale gwarantowały znakomite zdrowie i sprawność do końca życia. Wśród wielu interesujących historii czystym przykładem aromaterapii jest to, że cierpiąca na bezsenność Kleopatra, która napełniała poduszki płatkami róż, co zapewniało jej dobry sen i piękne marzenia senne.

Grecki lekarz Hipokrates, ojciec medycyny, zalecał stosowanie olejków do masaży i kąpieli. Kolejny grecki lekarz Teofrast z Eresos stworzył dzieło "Co się tyczy zapachów", będące podstawą dzisiejszej wiedzy o terapii olejkami eterycznymi. W okresie Średniowiecza destylacją olejków roślinnych zajmowali się zakonnicy i produkowali z nich likiery, zalecając je swoim pacjentom.

Ok. 1000 r słynny arabski lekarz Avicenna zastosował do destylacji układ chłodzenia, dzięki czemu produkcja olejków stała się wydajniejsza. Z czasem zauważono i w Europie, że producenci perfum z orientalnych zapachów nie zapadają na dżumę czy cholerę, więc zaczęto wykorzystywać antyseptyczne właściwości roślinnych esencji. Rozległą wiedzę i doświadczenia ówczesnej farmacji wyparła produkcja chemiczna i poszukiwania odpowiedników syntetycznych.

Terapeutycznymi właściwościami wonnych olejków zainteresował się w latach dwudziestych XX wieku francuski chemik Rene Gattefosse, kiedy oparzoną rękę zanurzył w esencji lawendowej, rana szybko się zagoiła, nie pozostawiając blizn. Wtedy to podjął badania nad bakteriobójczymi, odkażającymi, przeciwzapalnymi i przeciwwirusowymi właściwościami olejków i pierwszy nazwał tę gałąź medycyny AROMATERAPIĄ. Termin aromatoterapia oznaczający terapię zapachową (od greckich słów aroma- korzenny zapach i terapeia - leczenie), pojawił się w 1937 r. Chirurg wojskowy, dr. Jean Valnet wykorzystując gojące właściwości esencji z wielkim powodzeniem eksperymentował na rannych żołnierzach rozsławił ją na całym współczesnym świecie. Wykorzystywał on antyseptyczne właściwości olejków. Jego podręcznik - bestseler w Niemczech "Aromatherapie", doczekał się niezliczonej ilości wydań, a autor objechał z wykładami cały świat znajdując wielu naśladowców.

Obecnie aromaterapia jest jedną z metod leczenia medycyny naturalnej. Najważniejsze dla skuteczności leczenia jest indywidualne dobieranie esencji zapachowych.