WZW Typu C

WZW Typu C

Choroba definiowana jako wirusowe zapalenie wątroby typu C spowodowana jest przez wirus zapalenia wątroby typu C (HCV - Hepatitis C Virus), który wykryto dopiero w roku 1989. Wirusowe zapalenie wątroby typu C zwane jest także WZW C lub potocznie żółtaczką C.

O wirusie
Wirus HCV jest szeroko rozpowszechniony. Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że na świecie zakażonych jest około 170 milionów ludzi. Szacuje się, że na świecie tylko w 15 proc. przypadków wirus ten jest wykrywany. Dla porównania "jedynie" 36 milionów osób zakażonych jest HIV (WHO, 2000).
Stwierdzenie obecności wirusa opiera się na wykrywaniu specyficznych przeciwciał w surowicy krwi (anty-HCV). Natomiast obecność materiału genetycznego wirusa (HCV RNA) w surowicy wskazuje na aktywne zakażenie oraz możliwość przenoszenia zakażenia i/lub rozwinięcie się przewlekłej choroby wątroby.

HCV jest małym (o średnicy 40-60 nm), jednoniciowym organizmem. Ulega szybkim mutacjom. Istnieje w sześciu najważniejszych odmianach zwanych genotypami, oznaczanych numerami od 1 do 6. Identyfikacja genotypu u chorego jest bardzo ważna, ponieważ niektóre odmiany poddają się leczeniu łatwiej niż inne. Oznacza to, że czas leczenia będzie się różnić w zależności od stwierdzonego u danego pacjenta genotypu.

Sposoby zakażenia
Wirus HCV szerzy się głównie poprzez kontakt z zakażoną krwią oraz rzadziej na drodze kontaktu płciowego.

Do zakażenia może dojść:

a) w wyniku przetoczenia zakażonej krwi,
b) w wyniku bezpośredniego kontaktu uszkodzonej skóry lub śluzówek z zakażoną krwią (używanie tych samych maszynek do golenia, nożyczek, szczoteczek do zębów lub poprzez materiały sanitarne oraz zakrwawioną odzież),
c) w sytuacjach medycznych i pozamedycznych, w których stosowany jest niewłaściwie wysterylizowany (wyjałowiony) sprzęt, jak np:

  • używanie skażonych igieł lub innego sprzętu podczas wykonywania zastrzyków,
  • przypadkowe skaleczenia związane ze zastosowaniem igieł (dotyczy np. pielęgniarek wykonujących zastrzyki),
  • zabiegi stosowane w leczeniu stomatologicznym,
  • wykonywanie tatuaży lub nakłuć związanych z noszeniem kolczyków niewłaściwie wysterylizowanym sprzętem,

d) podczas kontaktów seksualnych tzw. wysokiego ryzyka (często, z wieloma partnerami), które mogą powodować krwawienie lub podczas kontaktów płciowych w czasie menstruacji,
e) używania tych samych zakażonych przedmiotów higieny osobistej,
f) przeniesienia wirusa z matki na dziecko w okresie okołoporodowym (rzadko).
W wielu przypadkach sposób zakażenia pozostaje nieznany.

Nie można zarazić się poprzez:
kichanie, kaszel, pocałunki, używanie tych samych sztućców i talerzy, korzystanie z tej samej łazienki lub toalety czy podczas innych, zwykłych codziennych czynności. Osoba zakażona przestrzegająca podstawowych zasad higieny nie jest źródłem zakażenia wirusem typu C.

Objawy
Zapalenie wątroby typu C jest często nazywane "cichą chorobą". Wiele osób zakażonych tym wirusem nie ma objawów i nie czuje się źle. Jedynie jedna trzecia zakażonych osób odczuwa jakiekolwiek dolegliwości, które często są miernie nasilone i nie sugerują choroby związanej z wątrobą. Są to najczęściej: bóle mięśniowo-stawowe, osłabienie, nudności, trudności z koncentracją oraz niepokój lub depresja. Objawy stają się wyraźniejsze, gdy u chorego rozwinie się marskość wątroby lub gdy zapalenie wątroby ma ciężki przebieg. Oprócz uczucia znużenia chory może odczuwać: osłabienie siły mięśniowej, pogorszenie apetytu, nudności, zmniejszenie masy ciała, zmianę zabarwienia moczu, świąd skóry.

Wirus może zostać wykryty dopiero wiele lat po zakażeniu. Uszkodzenie funkcji wątroby spowodowane wirusowym zapaleniem typu C może postępować bezobjawowo, przez wiele lat i dlatego bardzo ważne jest wczesne jego wykrycie, co daje możliwość nawet całkowitego wyleczenia. Rozwój choroby może w końcu doprowadzić do marskości wątroby. W zaawansowanej marskości jedynym skutecznym sposobem leczenia jest przeszczep tego narządu. Nieleczona marskość wątroby może prowadzić do rozwoju raka wątroby i śmierci.

Badania diagnostyczne
Nieodpłatnie - tylko ze skierowaniem od lekarza pierwszego kontaktu. Odpłatnie można wykonać bez skierowania w prywatnych klinikach.

Szczepienie
Nie ma obecnie szczepionki, która pomogłaby uchronić się przed zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu C. Przewiduje się, że taka szczepionka może zostać wynaleziona około 2015 roku.

Leczenie
Podstawowym i zasadniczym celem terapii w przypadku WZW C jest:

  • eliminacja wirusa z organizmu, powrót do prawidłowych wartości wyników testów wątroby, zapobieganie marskości i rozwojowi raka wątroby.

Istnieją coraz bardziej skuteczne metody leczenia WZW C. Na rynku są dwa rodzaje leków zarejestrowanych do leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C - interferon i rybawiryna.

Interferon - jest to naturalne białko wytwarzane w organizmie w celu zwalczania zakażeń powodowanych przez wirusy. Niestety u części chorych organizm nie wytwarza interferonu w ilości, która pozwoliłaby na wyeliminowanie wirusa zapalenia wątroby typu C, stąd też podawanie tego białka w postaci zastrzyków jest sposobem wzmocnienia naturalnej obrony organizmu.

Od niedawna dostępne są pegylowane formy interferonu, które wykazują lepszą skuteczność i są podawane tylko raz w tygodniu.

Rybawiryna - lek przeciwwirusowy. Są to tabletki albo kapsułki stosowane doustnie dwa razy na dobę. Rybawiryna stosowana w połączeniu z interferonem wzmacnia jego działanie, zwiększając skuteczność leczenia i zmniejszając ryzyko nawrotu choroby. Stosowanie samej rybawiryny nie powoduje eliminacji wirusa.

Najlepsze rezultaty uzyskuje się przy zastosowaniu terapii pegylowaną formą interferonu w połączeniu z rybawiryną.

Ocena artykułu

3.85
z 185 głosów
Napisz komentarz →
5
 
(37)
4
 
(111)
3
 
(19)
2
 
(9)
1
 
(9)
Ocena
Ocenianie... . .
Dziękujemy za ocenę!
3.85 z 185 głosów

80%czytelników oceniło artykuł na 4 i 5 gwiazdek.

    Podobne teksty