Anorgazmia
Anorgazmia to brak zdolności do osiągnięcia orgazmu w czasie stosunku seksualnego mimo istniejącego podniecenia seksualnego i akceptacji partnera. Badania wskazują, że częstość anorgazmii u kobiet aktywnych seksualnie wynosi 12-20%.
Zaburzenie to może mieć charakter pierwotny, kiedy orgazm nigdy nie był przez kobietę przeżywany, bez względu na rodzaj stymulacji lub wtórny, kiedy to orgazm był już kiedyś przeżywany a zaburzenie mogło powstać w przeszłości. Brak orgazmu może mieć charakter sytuacyjny i w związku z tym może występować przy współżyciu z konkretną osobą. Często anorgazmia kobiety może prowadzić u mężczyzn do poczucia winy a w skrajnym przypadku do psychogennej impotencji.
Przyczyny anorgazmii
Anorgazmia jest schorzeniem o wieloczynnikowej etiologii:
Czynniki somatyczne:
- wady anatomiczne, wrodzone
- zmiany poporodowe pochwy
- zaburzenia hormonalne (hiperprolaktynemia, niedobór testosteronu i estrogenów, nadczynność i niedoczynność tarczycy, podwyższony poziom progesteronu)
- zaburzenia neurologiczne
- cukrzyca
- nowotwory
- stany zapalne w obrębie narządu moczowo-płciowego
- zaburzenia w następstwie zabiegów operacyjnych
- uzależnienia
- traumatyczne przeżycia seksualne w dzieciństwie , doświadczenie wykorzystania czy przemocy seksualnej
- lęk towarzyszący współżyciu (lęk przed ciążą, brak intymności)
- niechęć do partnera
- zmniejszenie pożądania seksualnego
- zaburzenia osobowości (potrzeba dominacji, rywalizacji, agresja do mężczyzn)
- nerwice
- zespoły depresyjne
- problemy seksualne partnera
- zaburzone relacje partnerskie
Czynniki Społeczne
- rygorystyczne wychowanie najbliższego środowiska
- niewłaściwa edukacja seksualna
- rygoryzm religijny
- zabiegi okaleczające narządy płciowe
Diagnostyka braku orgazmu
Brak orgazmu rozpoznaje się, gdy orgazm nie występuje chociaż kobieta osiąga w trakcie kontaktu podniecenie seksualne a sam kontakt seksualny przebiega prawidłowo pod względem czasu trwania i pobudzania. Z uwagi na wieloczynnikową etiologię anorgazmii diagnostyka zawiera:
- dokładny wywiad ginekologiczny, seksuologiczny i internistyczny ze szczególnym uwzględnieniem biografii seksualnej, przebiegu okresu dojrzewania seksualnego, przebiegów związków, doznań w trakcie ewentualnej masturbacji
- badania laboratoryjne obejmujące ocenę poziomu prolaktyny, estrogenów, testosteronu, FSH, LH, DHEA
- badanie ginekologiczne z oceną kurczliwości mięśnia Kegla
- badania endokrynologicznego (w przypadku podejrzenia o endokrynologiczną przyczynę anorgazmi)
- badania neurologicznego (w przypadku podejrzenia o neurologiczną przyczynę anorgazmi)
- badania andrologicznego
Leczenie anorgazmii
Celem leczenia anorgazmii jest odtworzenie optymalnych warunków zapewniających orgazm, dlatego też wybór metody leczniczej w dużej mierze zależy od rozpoznanej przyczyny anorgazmii. Najczęściej stosuje się psychoterapię, metody edukacyjne, metody treningów partnerskich, ćwiczenia mięśni Kegla. W leczeniu anorgazmii czasami przydatne są również treningi masturbacyjne.
Leczenie farmakologiczne opiera się na stosowaniu leków zwiększających pobudzenie hormonalne, w tym na hormonoterapii. Natomiast w przypadku rozpoznania przyczyn organicznych anorgazmii stosuj leczenie chirurgiczne, endokrynologiczne lub inne.