Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa

Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa
Spis treści
  1. Postacie kliniczne choroby zwyrodnieniowej
  2. Epidemiologia zwyrodnienia kręgosłupa
  3. Etiologia choroby zwyrodnieniowej
  4. Objawy choroby zwyrodnieniowej
  5. Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej
  6. Profilaktyka zwyrodnienia kręgosłupa
  7. Leczenie zwyrodnienia kręgosłupa

Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa (spondyloarthrosis) polega na przedwczesnym zużyciu i zwyrodnieniu tkanek tworzących staw (chrząstki stawowej, warstwy podchrzęstnej kości, płynu stawowego, torebki stawowej, więzadeł i mięśni). W przebiegu choroby dochodzi do uszkodzenia chrząstki stawowej, przebudowy kości z tworzeniem wyrośli kostnych (tzw. osteofitów), stwardnienia warstwy podchrzęstnej oraz do powstawania torbieli podchrzęstnych. W obrębie kręgosłupa zmiany zwyrodnieniowe mogą dotyczyć:

  • krążka międzykręgowego
  • trzonów kręgowych - spondyloza
  • stawów międzykręgowych - spondyloartroza

W pierwszym okresie choroby dochodzi do obniżenia wysokości krążka międzykręgowego, następnie zmniejsza się przestrzeń między trzonami kręgów, a w stawach międzykręgowych dochodzi do podwichnięcia i w konsekwencji do rozwoju zmian zwyrodnieniowych czyli artrozy. Zmiany chorobowe mogą dotyczyć odcinka szyjnego, piersiowego bądź lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa.

Postacie kliniczne choroby zwyrodnieniowej

Ze względu na podobieństwo objawów uszkodzenia różnych stosuje się podział w zależności od anatomicznej lokalizacji zmian zwyrodnieniowych.

  1. Choroba zwyrodnieniowa właściwych stawów kręgosłupa (stawy pomiędzy wyrostkami stawowymi kręgów) - Postać tą charakteryzuje tępy ból ujawniający się lub nasilający zwykle podczas pozostawania w pozycji stojącej, przy pogłębionych fizjologicznych lordozach lub spłyconej kyfozie.
  2. Choroba zwyrodnieniowa stawów unkowertebralnych (stawy Luschki - niewielkie stawy rozmieszczone symetrycznie w tylno-bocznych obrzeżach przestrzeni międzytrzonowej kręgów szyjnych). Postać tę charakteryzuje ból karku podczas ruchów obrotowych głową. Dość często podczas wykonywania ruchów głową dochodzi do podrażnień tętnic kręgowych objawiających się zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi (zespół Barre-Lieou).
  3. Choroba zwyrodnieniowa segmentu kręgowego wtórna do przewlekłej przepukliny jądra miażdżystego - Postać tę charakteryzują dolegliwości bólowe związane są głównie ze staniem i chodzeniem.
  4. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupowo-żebrowa - Postać tę charakteryzują tępe i przewlekłe bóle pleców.
  5. Hiperostoza usztywniająca kręgosłupa (Choroba Forestiere - Rotes - de Querol) - W postaci tej, zmiany zwyrodnieniowe dotyczą co najmniej 3 trzonów kręgowych, których kształt przypomina dzioby papuzie lub ściekającą stearynę. Osoby chore skarżą się na ograniczenie elastyczności kręgosłupa oraz przewlekle, na ogół umiarkowane bóle.

Epidemiologia zwyrodnienia kręgosłupa

Choroba zwyrodnieniowa stawów ujawnia się już w 2 i 3 dekadzie życia a w wieku powyżej 60 lat występuje u około 60% osób, będąc najczęstszą przyczyną bólu stawów. Na rozwój choroby zwyrodnieniowej istotny wpływ mają liczne czynniki predysponujące:

  • późny wiek
  • czynniki etniczne
  • czynniki wrodzone
  • nieprawidłowa biomechanika stawu
  • nadwaga
  • wykonywany zawód
  • aktywność fizyczna
  • duża masa kostna
  • poziom hormonów.

Etiologia choroby zwyrodnieniowej

Dotychczas nie wyjaśniono jednoznacznie przyczyny schorzenia. Choroba zwyrodnieniowa stawów jest skutkiem wpływu wielu czynników działających zarówno na sam staw jak i na cały organizm.

Jeśli czynnik etiologiczny jest nieuchwytny mamy do czynienia z pierwotną lub samoistną chorobą zwyrodnieniową (arthrosis deformans idiopathica s. primaria). W etiologii tej postaci istotną rolę mogą odgrywać nieprawidłowości krążenia miejscowego w obrębie stawów doprowadzające do zmian w składzie płynu stawowego, który odżywia chrząstkę. Na chorobę może mieć również wpływ nadmierne obciążenia stawów w trakcie uprawiania sportu wyczynowego czy też ciężkiej pracy fizycznej.

Liczniejszą grupę choroby zwyrodnieniowej stawów stanowi wtórna choroba zwyrodnieniowa (arthrosis deformans secundaria) rozwijająca się pod wpływem określonych czynników przyczynowych do których należą:

  1. czynniki wrodzone lub dziedziczne, np. wrodzona dysplazja biodra, hemofilia, hemochromatoza, alkaptonuria.
  2. czynniki nabyte:
    1. miejscowe, np. urazy (powtarzające się skręcenia stawu, jednorazowy większy uraz lub wielokrotne małe urazy, złamania z nieprawidłowym zrostem), zapalenie stawu septyczne lub gruźlicze, martwica aseptyczna,
    2. układowe, np. choroby metaboliczne takie jak dna moczanowa, reumatoidalne zapalenie stawów, przewlekła kortykoterapia, zaburzeń neurologicznych (mózgowe porażenie dziecięce)
Zmiany zwyrodnieniowe rozpoczynają się w chrząstce stawowej i zmianom tym nie towarzyszą dolegliwości bólowe, co wynika z braku unerwienia czuciowego chrząstki stawowej. Dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości stawu są wynikiem przeciążenia więzadeł, torebki stawowej lub mięśni, procesów zwyrodnieniowych i towarzyszącemu im procesowi zapalnemu błony maziowej z wysiękiem do jamy stawu.

Objawy choroby zwyrodnieniowej

Początek choroby jest dyskretny a pierwszymi objawami mogą być nieznaczne dolegliwości bólowe oraz ograniczenie ruchomości kręgosłupa zależne od zmian zwyrodnieniowych i stopnia bolesności. Ostry zespół bólowy występuje w przypadku przepukliny krążka międzykręgowego z odczynem zapalnym okolicznych tkanek. Przemieszczenie krążka do kanału kręgowego i ucisk na korzenie nerwowe może stać się przyczyną poważnych objawów neurologicznych (zaburzenia czucia, niedowład odpowiednich grup mięśni, zaniki mięśniowe, zaburzenia troficzne, zaburzenia naczynioruchowe, zaburzenia w oddawaniu moczu). Objawy uszkodzenia rdzenia kręgowego występują bardzo rzadko.

Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej

Zmiany zwyrodnieniowe zwykle nie powodują odchyleń w badaniach laboratoryjnych, a do ustalenia rozpoznania wystarczy zwykle badanie lekarskie i zdjęcie radiologiczne wykonane w dwóch płaszczyznach (PA i Bok). Obraz radiologiczny choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa cechują:

  • zwężenia przestrzeni międzykręgowych
  • brzeżne wyrośla kostne na krawędziach trzonów
  • zwężenia i zniekształcenia stawów między wyrostkami

W przypadkach trudnych diagnostycznie pomocne może się okazać wykonanie niektórych badań, jak: CT, MRI, artroskopia, scyntygrafia izotopowa a w przypadkach ze współistnieniem wysięku stawowego zbadanie jego cech laboratoryjnych może być rozstrzygające w różnicowaniu z procesami zapalnymi.

Profilaktyka zwyrodnienia kręgosłupa

W profilaktyce chorób zwyrodnieniowych najważniejsze są przede wszystkim:

  • prawidłowa masa ciała i prawidłowe żywienie
  • umiarkowana aktywność fizyczna
  • brak nadmiernego obciążania stawów
  • unikanie niepotrzebnego dźwigania ciężarów
  • usuwanie z organizmu przewlekłych ognisk zakażenia

Leczenie zwyrodnienia kręgosłupa

Istnieje wiele sposobów leczenia chorób zwyrodnieniowych, jednak najważniejsze jest, aby leczenie było kompleksowe obejmujące:

  • leczenie niefarmakologiczne (odpowiedni tryb życia, żywienie, odchudzenie, stosowanie wkładek do obuwia, ćwiczenia zwiększające masę mieśniową)
  • leczenie farmakologiczne (przyjmowanie leków)
  • rehabilitację fizyczną (kinezyterapia i fizykoterapia)
W przypadku, kiedy przyczyna powstania choroby jest nieznana leczenie skupione jest na likwidowaniu objawów i modyfikacji przebiegu choroby, natomiast jeśli przyczyna choroby jest znana, leczenie dotyczy zarówno przyczyny, jak i objawów i przebiegu choroby. Każdy chory jest leczony w sposób zależny od rodzaju i przebiegu choroby.

Farmakoterapia
W przypadku chorób reumatycznych jednym z najbardziej uciążliwych objawów jest ból, którego nasilenie jest całkowicie indywidualna sprawą chorego.

Najczęściej stosowanymi lekami w chorobie zwyrodnieniowej stawów są leki nieopioidowe (paracetamol), które działają przeciwbólowo i przeciwgorączkowo, albo niesteroidowe leki przeciwzapalne (tzw. NLPZ: diklofenak, ibuprofen, kwas acetylosalicylowy, indometacyna, ketoprofen, naproxen, piroksykam, sulindak) działające przeciwbólowo, przeciwzapalnie i przeciwgorączkowo. Leki te mogą być podawanie doustnie, doodbytniczo lub stosowane miejscowo na skórę pod postacią kremów, maści czy żeli. Jeżeli ból jest niewielki lub występuje na niedużej powierzchni, wystarczy zastosować żel, krem lub maść na bolące miejsce a w przypadaku bardziej nasilonych dolegliwości wskazane są doustne lub dododbytnicze formy leków. Większość z leków przeciwbólowych jest bezpieczna w stosowaniu.

Czasem podje się glikokortykosteroidy bezpośrednio do bolącego stawu lub w jego okolicę. Leków tych nie wolno podać więcej niż 1- 3 iniekcji w ciągu jednego roku gdyż większa ilość substancji wstrzykniętej może doprowadzić do szybszego i większego zniszczenia stawu. W przypadku części chorób stosuje się leki zmieniające przebieg choroby (suflasalazyna, D-penicylamina, preparaty złota, leki immunosupresyjne np. metotreksat). Leki modyfikujące, immunosupresyjne czy steroidy są znacznie silniejsze jednak mogą wywołać różne działania niepożądane takie jak wymioty nudności, bóle głowy, wymioty, zaczerwienienie i swędzenie skóry z wysypką, zaburzenia żołądkowo jelitowe, biegunki.

Ponadto stosuje się leki miorelaksacyjne (tetrazepam, tolperizon).

Rehabilitacja
Rehabilitacja osoby z chorobą reumatyczną jest niezmiernie ważną częścią procesu leczenia i stanowi uzupełnienie leczenia farmakologicznego. Prawidłowa rehabilitacja decyduje o stopniu odzyskiwanej sprawności i dalszym przebiegu choroby. Istnieje wiele sposobów leczenia rehabilitacyjnego:

  • kinezyterapia (leczene ruchem) - Celem ćwiczeń jest zapobieganie dalszym deformacjom i korekcja zniekształceń stawów. Odpowiednie wykonywanie ćwiczeń prowadzi do zmniejszenia dolegliwości bólowych. Kinezyterapię można podzielić na ćwiczenia czynne i bierne wykonywane z pełnym obciążeniem kończyny, częściowym lub bez niego, ćwiczenia oporowe, izotoniczne i izometryczne. Program ćwiczeń powinien być przygotowany indywidualnie do danego pacjenta w zależności od stanu ogólnego pacjenta, okresu choroby, w jakim się znajduje i ciężkości objawów. W początkowym okresię ćwiczenia powinny być wyonywane pod okiem rehabilitanta, jednak później wię większość ćwiczeń może być wykonywana samodzielnie.
  • masaż klasyczny - Metoda lecznicza, której celem jest zmniejszenie sztywności i napięcia mięśni. Masaż poprawa miejscowego krążenia krwi i stanu ukrwienia tkanek.
  • masaż wodny (hydroterapia) - Metoda lecznicza której celem jest zmniejszenie sztywności i napięcia mięśni, poprawa miejscowego krążenia krwi i stanu ukrwienia tkanek. Hydroterapia polega na polewaniu silnym strumieniem wody wybranych okolic ciała z różną siłą, wodą o różnych składzie i temperaturze.
  • masaż przyrządowy - Metoda lecznicza wykonana z wykorzystaniem urządzeń wibracyjnych (np. pasów, rolek).
  • zabiegi borowinowe - Metoda lecznicza przeprowadzana okładami z borowiny będącej rodzajem torfu. Substancje zawarte w borowinie mogą wchłaniać się przez skórę, dając określony korzystny efekt leczniczy.
  • termoterapia - Metoda lecznicza wykonana z wykorzystaniem z użyciem ciepła lub zimna (krioterapia). Ogrzewanie lub oziębianie tkanek wywołuje ich przekrwienie, co w efekcie zmniejsza ból, rozluźnia mięśnie, likwiduje sztywność stawów, wyzwala efekt przeciwzapalny.
  • elektroterapia (diatermia) - Metoda lecznicza wykonana z wykorzystaniem prądu elektrycznego, przepuszczanego przez okolice dotknięte schorzeniem. Elektroterapia powoduje zmniejszenie dolegliwości, poprawia ukrwienie tkanek. Rodzajem elektroterapii jest jontoforeza (jonoforeza) dzięki której leki przeciwbólowe, najczęściej niesterydowe leki przeciwzapalen są wprowadzene do tkanek siłami pola elektrycznego. Najnowsze metody z tego zakresu to Terapuls (diatermia krótkofalowa) i magnetoterapia z laseroterapią (stymulacja metabolizmu tkankowego).
Zaopatrzenie ortopedyczne

W przypadku chorób reumatycznych dość często stosuje się:

  • kołnierze ortopedyczne, sznurówki, gorsety do okresowego stosowania
  • stabilizatory np. stawu kolanowego zapobiegające dalszej deformacji stawu
Leczenie chirurgiczne

W przypadku gdy leczenie zachowawcze nie skutkuje, albo występują duże zniekształcenia stawów, uniemożliwiające samodzielne funkcjonowanie, należy przeprowadzić leczenie operacyjne. W zależności od rodzaju choroby stosuje się:

  • operacje korygujące ustawienie kości i powierzchni stawowych (osteotomie)
  • operacje wymieniające powierzchnie stawowe (endoprotezoplastyki) - Zabieg operacyjny endoprotezoplastyki stawu polega na wycięciu zniszczonych części stawu i zastąpieniu ich nowymi elementami metalowymi lub plastikowymi.
  • operacje usztywniające staw
  • operacje korekcyjne - Przy znacznym uszkodzeniu stawów, np. rąk, chirurgicznie koryguje się przebieg ścięgien i ustawienie kości, co prowadzi do poprawy funkcji dłoni.
Leczenie uzupełniające

Przyjmując udział patologii naczyń krwionośnych w patogenezie zwyrodnień stawów, które często współistnieją z żylakami kończyn dolnych, można stosować środki poprawiające krążenie i metabolizm tkanek (diosmina).

Ocena artykułu

4.58
z 288 głosów
Napisz komentarz →
5
 
(190)
4
 
(86)
3
 
(3)
2
 
(6)
1
 
(3)
Ocena
Ocenianie... . .
Dziękujemy za ocenę!
4.58 z 288 głosów

96%czytelników oceniło artykuł na 4 i 5 gwiazdek.

    Podobne teksty