Sadomasochizm

Sadomasochizm
Spis treści
  1. Sadyzm
  2. Masochizm (algolagnia passiva, passivismus, passiofilia)
  3. Sadomasochizm

Sadyzm

Jest to odczuwanie rozkoszy seksualnej w sytuacji seksualnej związanej z dominacją i bezwzględnym podporządkowaniem partnera. Jest to potrzeba całkowitego opanowania drugiego człowieka, zawładnięcia nim oraz podporządkowania go sobie w stopniu tak dużym, aby dowolnie można go było poddawać nawet bólowi i upokarzaniu.

Nazwę sadyzmu wprowadził Krafft-Ebing. Pochodzi ona od nazwiska francuskiego markiza Donatien-Alphonse-Francois de Sade.

Jest to szczególna forma więzi stwarzająca poczucie zadowolenia, przy czym formy opanowania drugiego człowieka mogą być społecznie i indywidualnie korzystne dla opanowanego. Sytuacja seksualna potwierdza władzę i dominację dewianta nad partnerem, co wywołuje szczególnie silne podniecenie i rozkosz seksualną. Partner ma się zachowywać w sposób ściśle określony przez sadystę (akt seksualny może być pozbawiony elementu upokorzenia i bólu fizycznego, może on nawet sprawiać partnerowi autentyczną rozkosz).

Dawniej utożsamiano sadyzm z rozkoszą seksualną powstającą przy zadawaniu bólu, a w języku potocznym identyfikowano sadyzm z agresją i okrucieństwem. Schrenck-Notzing wprowadził pojęcie algolagnia jako synonim sadyzmu (gre.: algos - ból, legneia - lubieżność). Jednakże nazwa "bolesna rozkosz" nie jest zbyt precyzyjna, gdyż sam ból odczuwany przez partnera w sytuacji seksualnej, lecz bez sadystycznego kontekstu władzy nad nim, nie wzmaga rozkoszy seksualnej u człowieka z cechami sadyzmu. Spełnia on tę rolę jedynie wtedy, gdy doznawanie bólu lub upokorzenia jest najsilniejszym wyrazem podporządkowania się partnerowi.

Kryminologiczny aspekt sadyzmu
Gdy ujmuje się sadyzm wąsko, jako zdefiniowaną dewiację i nie utożsamia się go z brutalnością i ogólną agresywnością seksualną, wówczas seksualne zgwałcenia lub mordy spotykane są bardzo rzadko. Dzieje się tak dlatego, że sadyzm nie polega na uzewnętrznianiu się bezcelowej przemocy i agresji. Stają się one podniecające seksualnie dopiero wtedy, gdy istnieją obiektywne warunki dla całkowitego opanowania i zdominowania człowieka. Dewiant najczęściej ucieka w świat wyobrażeń i fikcji, w których całkowite zdominowanie partnera jest grą. Jednakże wtedy, gdy okoliczności zewnętrzne pozwalają na legalizację całkowitego panowania nad człowiekiem, sadyzm zaczyna być realizowany w praktyce. Miało to miejsce w czasach niewolnictwa, inkwizycji i faszystowskich obozów koncentracyjnych. Nie chodziło tam tylko o brutalność i okrucieństwo, lecz miały tam miejsce seksualnie zmotywowane akty sadystyczne. Często opisywana rozbieżność między brutalnością i aktami sadystycznymi a obrazem osobowości sadysty, który poza sferą seksualną nie wykazuje ani władczości, ani brutalności wskazuje, że skłonności sadystyczne mogą istnieć bez większego związku z aktywnością w innych zakresach życia.

Mord z lubieżności jest skrajnym wyrazem sadyzmu. Rozkosz oraz zaspokojenie seksualne osiągane jest poprzez mordowanie ofiary, jako skrajny wyraz wykonywanej nad nią władzy. U podłoża mordu z lubieżności mogą też tkwić tendencje nekrofilne. Przy mordzie z lubieżności nie musi dochodzić do spółkowania. Zaspokojenie seksualne może być osiągnięte poprzez naśladowanie genitalnego wniknięcia w ciało ofiary, w czasie którego rozerwane zostają jamy ciała lub rozcięte piersi, gardło i narządy płciowe; może nawet dojść do rozkawałkowania całego ciała.

Można rozróżnić dwie grupy seksualnie motywowanych morderców:

  • Morderstwo jest ekspresją perwersji sadystycznej - bez afektu, bez jakiejkolwiek relacji z ofiarą, zrytualizowane, planowane w fantazji, wyraz obalenia "struktury obronnej". Rzadkie. Osobowość - mniej trudności w przystosowaniu się oraz kontrolowaniu swoich impulsów.
  • Morderstwo jest destruktywnym aktem będącym ekspresją niepowstrzymanej, niekontrolowanej agresji oraz wybuchów uczuć w różnych okolicznościach. Częste. Osobowość - na granicy normy.

Wampiryzm seksualny - to odmiana sadyzmu skojarzona z fetyszyzmem, w której krew partnera seksualnego pełni rolę fetysza. Rozkosz seksualną sprawia drapanie lub gryzienie partnera oraz widok lub smak jego krwi. Wiele opisów w Kamasutrze. W skrajnych przypadkach może się przejawiać w morderstwie z lubieżności, rozkawałkowywaniu ciała, piciu krwi lub pożeraniu ciała partnera.

Flagellantyzm to odmiana sadyzmu przejawiająca się w chłostaniu z motywów seksualnych. Jeśli chłostanie wbudowane jest w system wychowawczy, wówczas nazywa się dippoldyzmem lub sadyzmem wychowawczym.

Saliromania to odmiana sadyzmu skojarzonego z fetyszyzmem, w której podniecenie seksualne, rozkosz i zaspokojenie osiągane jest przez pobrudzenie innych ludzi atramentem, sadzami, moczem, kałem lub innym odrażającymi substancjami. Pollucjonizm - odmiana saliromanii polegająca na pobrudzeniu nasieniem ubioru kobiet. Nakłuwacze (piquers) nakłuwają kobiety różnymi instrumentami w piersi, narządy płciowe, pośladki lub inne części ciała i powodują zabrudzenie ich krwią.

Skłonności sadystyczne, czasem nieuświadomione, mogą tkwić u podłoża opóźnionego wytrysku nasienia lub braku wytrysku przy spółkowaniu, jeśli kobieta nie zachowuje się w sposób zaspokajający te skłonności. Konsekwencją skłonności sadystycznych może być też całkowite zaniechanie spółkowania lub zimna, bezemocjonalna obserwacja przebiegu podniecenia seksualnego u kobiety, a zwłaszcza orgazmu.

Masochizm (algolagnia passiva, passivismus, passiofilia)

Jest to osiąganie rozkoszy seksualnej w sytuacjach związanych z całkowitym podporządkowaniem się i uległością wobec partnera seksualnego. Jest to potrzeba uległości i podporządkowania innemu człowiekowi, kosztem utraty indywidualności i ograniczenia wolności.

Poddanie się przemocy drugiego człowieka sprawia, że zadawanie przez niego bólu fizycznego, upokorzenia lub poniżenie odczuwane jest jako rozkosz seksualna. Poza kontekstem całkowitego podporządkowania się i uległości, zarówno upokorzenie jak i ból fizyczny, są odczuwane przykro. W masochizmie stopień seksualnego uzależnienia się od partnera jest największy. Może się ono przejawiać w znoszeniu najcięższych ofiar i poświęceń, aby nie stracić partnera, który sprawia tym większą rozkosz seksualną, im bardziej dominuje, a dominując dręczy masochistę.

Dawniej poglądy dotyczące masochizmu ograniczały go tylko do sfery seksualnej, podczas gdy jest to zjawisko o szerszym zasięgu, i obejmuje m.in. pragnienie uzależnienia się od innego człowieka oraz tendencje do obniżenia swojej wartości.

Masochista czerpie w znacznie większej mierze rozkosz nie z bólu fizycznego, lecz z poddania się samoponiżeniu oraz poniżeniu i udręczeniu przez partnera. W określonych sytuacjach stara się on zintensyfikować ból, co po przeminięciu okresowego jego natężenia sprawia wrażenie złagodzenia bólu lub obniżenia nań wrażliwości. Jednak sam ból fizyczny nie wzmaga uczucia rozkoszy; spełnia on tę rolę jedynie wtedy, gdy doznawanie bólu lub upokorzenia jest najsilniejszym wyrazem podporządkowania się partnerowi, oddania się jemu, postawienia swego ciała do jego dyspozycji oraz wykonywania jego poleceń.

Osobowość masochistyczna cechuje się tendencją do samooceny, samoudręczania i karania się (poniżenie i dyskredytowanie się społeczne, autoagresja fizyczna).

Stosunki z otoczeniem społecznym:

  • Reakcje ekstrapunitywne - zachowanie wywołujące u otoczenia reakcje negatywne, agresywne i karzące.
  • Reakcje intrapunitywne - człowiek sam się karze
  • Odrzucanie wyrazów sympatii i życzliwości ze strony otoczenia, a angażowanie się w relacje, w których można się spodziewać odrzucenia.

Człowiek z osobowością masochistyczną często podświadomie, "bez przyczyny", prowokuje napięcia i konflikty w układzie partnerskim, gdyż wzmaga to napięcia emocjonalne oraz stwarza szanse rozkosznego poniżenia, samoudręczenia oraz zaspokojenia potrzeb seksualnych w sytuacji "karzącej".

Moralny masochizm to odmiana masochizmu przejawiająca się w chęci doznawania cierpień nie tylko od partnera i w związku z praktykami seksualnymi, lecz i od innych ludzi, a nawet wskutek działania czynników nieosobowych, związanych z jakimś niepomyślnym zbiegiem okoliczności lub sytuacją.

Praktyki masochistyczne mogą być bardzo różnorodne, jednakże przeważnie przebiegają według ściśle określonego scenariusza uzgodnionego między partnerami. Praktyki te mają charakter zrytualizowany, są formą gry, w której elementy fikcyjne przemieszane są z rzeczywistymi. Szczególnie upodobane przez masochistów są sytuacje, w których kobieta jest surową panią (domina), której niewolniczo są oni podporządkowani. Kobieta taka dręczy masochistę zanim pozwala mu na zaspokojenie seksualne. Najczęściej jest to związane z metamorfizmem i przyjęciu określonej roli: służącego, niewolnika, zwierzęcia, karconego dziecka lub pazia, pisaniu poddańczych listów. Mogą też polegać na praktykach kopro- i urolagnistycznych. Praktyki masochistyczne autoerotyczne polegają na aranżacji sytuacji dręczenia przez wyimaginowanego partnera.

Psychoanalitycy w masochizmie dopatrują się sadyzmu skierowanego przeciwko własnej osobie. Ma on być odwrotnością sadyzmu, z którego powstaje poprzez rozbudowę poczucia winy. Mechanizm ten jest kulturowo wzmacniany poprzez rozwój poczucia winy, wstydu i lęku związanych ze sferą seksualną.

Tanatofilia (tanatomania) - odmiana masochizmu polegająca na rozmiłowaniu się w tematyce związanej ze śmiercią. Podniecenie seksualne i rozkosz osiągane są poprzez marzenia o własnej śmierci, która spowoduje powszechny żal i rozpacz osób uczestniczących w pogrzebie.

Sadomasochizm

Sadyzm i masochizm są dewiacjami wzajemnie się uzupełniającymi. Skłonności te mogą występować w różnym nasileniu u tego samego człowieka oraz zmieniać swe natężenie w zależności od etapu życia, okoliczności zewnętrznych oraz cech osobowości partnera. Największą rolę odgrywa tu więź symbiotyczna. W tym sensie skłonności sadystyczne i masochistyczne sprzyjają zacieśnieniu więzi partnerskich w przypadkach udanego doboru partnerskiego (dotyczy to także natężenia tych skłonności).

Związki między sadomasochizmem a miłością erotyczną nie są do końca wyjaśnione. Wydaje się, że cierpienia psychiczne do pewnego stopnia mają właściwości wzmagające natężenie miłości erotycznej, namiętności i rozkoszy związanej z ukochanym człowiekiem. Tu cierpienie staje się atrybutem miłości erotycznej. Przekroczenie granic cierpienia zapoczątkowuje inwolucję miłości erotycznej i jest czynnikiem rozbijającym więź międzyludzką.

Przeżycia seksualne stają się tym głębszepraktyce. Miało to miejscejsze ma człowiek szanse na zaspokojenie potrzeby mocy i władzy w pozaseksualnych kontaktach społecznych oraz w innych układach międzyludzkich, z czego wynika, że możliwości te ograniczone zostają do sektora seksualnego, oraz wiążą się z osobą konkretnego partnera!

Mechanizmy skłaniające ludzi do siebie to:

  • potrzeba seksualna
  • potrzeba dominacji, mocy i władzy

Antropologiczny punkt widzenia
Sadyzm i masochizm są podstawowymi zjawiskami seksualnymi występującymi w każdej fazie rozwojowej i w każdym wieku u człowieka. Sadomasochizm, pomijając skrajne przejawy, jest najbardziej rozpowszechnioną dewiacją seksualną, a w słabym natężeniu występuje u wszystkich ludzi. Występowanie sadomasochizmu we wszystkich kulturach i epokach uzasadnia pogląd, że ma on biologiczne podłoże. Być może jest pozostałością ewolucyjnych atawizmów z okresu rozwoju człowieka, w którym zaspokojenie potrzeb seksualnych mogło nastąpić dopiero po walce zakończonej zwycięstwem.

Historia rozwoju człowieka i kultury oraz etnologia dostarczają licznych dowodów na istnienie i uzewnętrznianie się skłonności sadomasochistycznych: walki gladiatorów, polowanie na ludzi, wyprawy wojenne, walki z bykami, sensacyjne sztuki teatralne, publiczne egzekucje, inkwizycja i procesy czarownic, prastare "małżeństwa przez porwanie", kanibalizm, wiara w wampiry i czarownice, flagellantyzm, asceza, zwyczaje skatologiczne, kopro- i urolagnistyczne, obrzędy i rytuały religijne np. zabijanie zwierzęcia celem złożenia ofiary.

Dawniej uważano skłonności sadystyczne za aktywną formę uzewnętrzniania się sadomasochizmu, właściwą dla mężczyzn, natomiast skłonności masochistyczne cechujące się formą pasywną, miały być udziałem kobiet. Za aktywność uważano wszystko, co pobudza do działania, aby osiągnąć cel; za pasywność - osiąganie celu przez cierpliwość i czekanie. Tymczasem obydwie te skłonności, w postaci dewiacyjnej, występują częściej u mężczyzn, natomiast w postaci niedewiacyjnej występuje zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet.

Mechanizmy społeczne mogą wzmacniać lub osłabiać stymulacyjne działanie przejawów agresji i sadomasochizmu na podniecenie seksualne. Metody wychowawcze oparte na stosowaniu kary cielesnej oraz wzrost agresywizacji życia społecznego sprzyjają wzmacnianiu się skłonności sadomasochistycznych.

W toku wychowania w naszej kulturze, mechanizmy społeczne oddziaływują skuteczniej na dziewczęta w zakresie budowania struktury obronnej przed ujawnianiem się tych skłonności.

Ocena artykułu

3.61
z 31 głosów
Napisz komentarz →
5
 
(5)
4
 
(16)
3
 
(5)
2
 
(3)
1
 
(2)
Ocena
Ocenianie... . .
Dziękujemy za ocenę!
3.61 z 31 głosów

68%czytelników oceniło artykuł na 4 i 5 gwiazdek.

    Podobne teksty